Toen Lorena van Bunningen, winnaar van de Piket Kunstprijzen in de categorie Schilderkunst in 2020, in augustus van het vorig jaar werd geïnterviewd over de coronamaatregelen, zag ze toch ook wel positieve kanten aan het feit dat er van alles wegviel. Haar bijbaan in het Wereldmuseum en haar sociale leven verdwenen naar de achtergrond en dat gaf haar veel focus en rust. “Kunst maken kan heel abstract zijn”, zegt Lorena.
“En dan kun je soms echt behoefte hebben aan concrete dingen die afleiding bieden, zoals koffie drinken met vrienden. Maar dat ging dus niet meer. Wat essentieel is, bleef over en dat was echt heel goed. Ik was enorm creatief. Maar nu wordt het wel heel erg een sleur. Je maakt niets meer mee. Het mag van mij wel weer op gang komen.” Aan de andere kant merkt ze dat het idee van ‘terug naar normaal’ ook weer een nieuw soort druk oplevert. “Je krijgt een gevoel van ‘ik heb nu nog tijd, ik moet gauw nog dingen maken’.” Toch verheugt ze zich op het vooruitzicht dat het Wereldmuseum eind april weer open gaat en ze haar bijbaan weer kan oppakken.
Film als fotografie
Lorena, geboren in Ecuador, hoopt dit jaar ook weer te kunnen reizen. Ze mist haar moeder, die daar nog woont en die ze al bijna twee jaar niet heeft gezien. Ze verlangt hoe dan ook wel naar Zuid-Amerika. “Zuid-Amerikanen zijn veel fysieker en aanrakeriger dan Nederlanders. Dat mis ik erg.” In het eerdere interview vertelde Lorena over de uitnodiging om deel te nemen aan twee groepstentoonstellingen die deze zomer moeten plaatsvinden in Quito en Puyo onder de titel SAMAY. Ze heeft nog niet gehoord dat het niet doorgaat. “Drieënhalve week in Ecuador! Ik kijk er erg naar uit.”
Lorena’s bijdrage zal een film zijn, die ze maakte toen ze in 2019 met haar moeder het Amazone-gebied bezocht. “Ik wilde graag iets met film en beweging doen, aangezien fotografie altijd vrij statisch is”, legt ze uit. “Voor dit project heb ik film gebruikt zoals ik fotografie gebruik. Het is geen videowerk met een duidelijk begin en eind. Je kan het meer zien als een fotowerk waar ook beweging in zit. De film focust op vrouwen die het land bewerken. Hun voorovergebogen houding wordt bijna een soort sculptuur, omdat ze zoveel uren van hun leven in deze houding staan. Ik wilde dat monumentale en sculpturale daarvan vastleggen. Eigenlijk beweegt alles wat ik maak zich tussen fotografie en sculptuur. Fotografie is toch nog steeds wel echt mijn ding.”
Print&Play
Lorena heeft de afgelopen maanden gewerkt aan een nieuw werk voor Print&Play. “Een groep kunstenaars maakte speciaal voor deze nieuwe editie van Print&Play een nieuw werk”, vertelt ze. “Het idee van de tentoonstelling is dat al het werk dat de kunstenaars maken door de toeschouwer zelf in elkaar wordt gezet. Iedereen kan een PDF downloaden van de website. Er zitten veel interactieve en speelse elementen in alle werken, speciaal in het werk dat ik ontwikkeld heb. Dit is erg interessant, zo betrek je het publiek heel direct bij het werk. De toeschouwer hangt de werken naar eigen inzicht en voorkeur op in zijn huis. Zo is de toeschouwer in deze tentoonstelling deels een maker, maar ook de curator. Het leuke en interessante is dat er straks honderd verschillende tentoonstellingen zijn, in verschillende ruimtes, allemaal met dezelfde werken.’ In mei wordt de tentoonstelling gelanceerd.
“Ik ben eigenlijk goed bezig met werk verkopen”, vertelt Lorena. “Je merkt dat mensen geld hebben en dat ook graag willen uitgeven om kunst te kopen en jonge kunstenaars te steunen. Normaal zouden ze het besteden aan een reis en nu is er eindelijk ruimte voor het kopen van dat kunstwerk waar ze al jaren een oog op hebben. Ik krijg goede reacties via Instagram, ook internationaal.”
Print van een A4, gerolde A4, schaduw (Print&Play).
Lorena verkoopt haar werk nu onder meer via online galerie Patty Morgan maar heeft zich voorgenomen om in de nabije toekomst een galerie te zoeken. “Een galerist heeft het netwerk en de expertise om je werk echt naar buiten te brengen. Als kunstenaar heb je toch een veel beperkter netwerk en bovendien ben je goed in het maken van het werk en niet zo zeer in de verkoop ervan.” Daarnaast is er de studio voor productfotografie MALO waarbinnen Lorena samenwerkt met mede-kunstenares en vriendin Majda Vidakovic. “We zijn allebei autonome kunstenaars. Bij het maken van werk is het soms lang onduidelijk wat het eindresultaat wordt. Soms blijft het zelfs enkel bij een experiment. Met studio MALO is het fijn dat we juist kunnen werken aan iets wat heel doelgericht is, met duidelijke kaders en een deadline. Ook is het ontzettend leuk om met andere mensen samen te werken. Je leert veel van elkaar. Dat is toch heel anders als je altijd alleen werkt.‘’
Tijd kopen
Dankzij de Piket Kunstprijs heeft Lorena een nieuwe laptop kunnen kopen. “Die kan weer tien jaar mee”, stelt ze tevreden vast. “Ik heb verder niet veel materiaalkosten, want ik werk voornamelijk met gevonden dingen, maar de reis naar Zuid-Amerika kan ik dankzij de prijs ook betalen.” Het belangrijkste blijft voor haar dat de prijs haar in staat stelt om als het ware ‘tijd te kopen’. “Het kunstenaarsbestaan is erg onzeker en sommige mensen kunnen daar niet goed mee omgaan. Ze kiezen uiteindelijk toch voor zekerheid en dat begrijp ik best. Ik heb het gevoel dat ik die onzekerheid wel aankan en er ook niet bang voor ben, maar toch, zoiets als mijn beurs van het Mondriaanfonds of het winnen van de Piketprijs – het maakt zoveel verschil. Het geeft vrijheid en mogelijkheden.”
Tekst: Anna Beerens
Foto: Hessel Waalewijn
