04 juni 2024 | Nieuws
Als 7-jarige trok Mitchell-lee van Rooij zich al terug op zijn slaapkamer om te dansen. “De deur ging dicht en dat betekende dat niemand mocht binnenkomen. De muziek ging aan en ik ging helemaal los. Dansen was echt mijn uitlaatklep”, zegt kersvers vakjurylid Dans Mitchell-lee. Hij geeft inmiddels een mooie danscarrière achter de rug en danste onder meer bij het Scapino Ballet Rotterdam.
Toen hij begin dertig was, begon hij geleidelijk zijn danscarrière af te bouwen. Hij werkt tegenwoordig alweer zo’n drie jaar als marketeer bij Korzo Theater in Den Haag. “Geen dag is hetzelfde en ik kom in aanraking met creatieve mensen en mooie dansvoorstellingen. Heel inspirerend”, zegt Mitchel-lee. Dat hij zelf jarenlang heeft gedanst, is een groot voordeel in zijn werk. Naast zijn werk voor de marketingafdeling van het Haagse theater en makershuis maakt Mitchell-lee ook onderdeel uit van de jury van de dansprijzen van de Vereniging van Schouwburg- en Concertgebouwdirecties (VSCD). Ook wordt hij met regelmaat ingeschakeld als adviseur voor het Fonds Podiumkunsten. “Ik probeer dansers altijd tips te geven om hen verder te helpen.”
Door zijn werk ziet Mitchel-lee veel jonge dansers en makers in actie. Korzo is een ideale omgeving om nieuw, jong en getalenteerd danstalent te spotten. “Ik heb zelfs al wat mensen op het oog voor de Piket Kunstprijzen”, verklapt hij. “Voor de VSCD-prijzen bezoek ik ook het hele jaar door veel grote en kleine dansvoorstellingen.” Waar let hij op als jurylid? “Iemand die buiten de lijntjes durft te kleuren, maar tegelijkertijd ook duidelijk in controle is van zijn/haar/hen lichaam”, vertelt Mitchell-lee. Hij vormt samen met choreograaf Erik Kaiel de Piket dansjury. “We kijken naar verschillende disciplines binnen de danswereld. Dansers die zich verliezen in het moment en vol ziel, passie en overgave dansen; dat trekt mijn aandacht.”
Mitchell-lee was als kind al in de ban van dans en dat viel op bij zijn familie. Toen hij een jaar of negen was, vertelde zijn moeder hem op een dag dat hij loszittende kleding moest aantrekken, omdat ze ergens naartoe gingen. “Ik wist niet wat we gingen doen. Ze reed mij naar een lokaal danscentrum, Rosita Sola Danscentrum, en ik werd de kleedkamer in geleid. Ik werd toen boos, want ik vond dat dansles iets voor meisjes was. Zonder pardon duwde mijn moeder mij de studio in. Ik ging huilend naar binnen, maar kwam met een lach naar buiten.” Een aantal jaren volgde hij intensief les bij Balletstudio Valentijn in Eindhoven. Hij bleek talent te hebben. Zo’n drie jaar later stond er in de krant een oproep voor auditanten voor de musical Move. Zijn vader gaf de 12-jarige Mitchell-lee op. “Alleen was de auditie bedoeld voor 16-plussers. Toch mocht ik komen. Dat stond ook nog eens groot in de krant. Ik werd ‘het mannetje van elastiek’ genoemd en het stond zelfs op de voorpagina.” Als ‘dun, Aziatisch jongetje’ was het lastig om hem een van de bestaande rollen te geven. “Stichting Theaterplan vond mij wel bijzonder en verzon een nieuwe rol voor mij.” De musical werd drie wekenlang gespeeld in Eindhoven.
‘Bij Scapino zat ik echt op mijn plek’
Op zijn veertiende ging Mitchell-lee naar de vooropleiding van Dansacademie Fontys in Tilburg. “Ik heb mijn school uiteindelijk niet afgemaakt”, vertelt hij. “Mijn balletdocent liet mij weten dat ik een talent voor ballet had en dus een stapje hogerop moest zoeken bij een meer klassiek geschoolde academie. Uiteindelijk belandde de Eindhovenaar bij het Koninklijk Conservatorium in Den Haag. “Ik volgde de (voor)opleiding Klassiek Ballet. Het waren moeilijke jaren. Ballet was in mijn beleving minder vrij en een stuk strenger.” Die opleiding rondde hij om die reden dan ook niet af. Hij stapte over naar de Jazz-Show-Musical-opleiding aan de Amsterdamse Hogeschool voor de Kunsten, die hij wél afmaakte. “Ik liep stage bij Conny Janssen Danst en mocht daar ook blijven, maar ik ben uiteindelijk bij het Scapino Ballet beland”, legt Mitchell-lee uit. “Daar heb ik zeven jaar gedanst en zat ik echt op mijn plek. Ik kreeg daar de kans om te werken met choreografen zoals Marco Goecke, Felix Landerer, en meer.” De danser heeft ook veel gefreelancet, onder meer bij Korzo.
Rond zijn dertigste levensjaar begon het te knagen. “Ik wilde meer controle en niet alleen choreografieën uitvoeren van anderen, maar ook iets met mijn hersenen doen.” Hij plaatste een oproep op Facebook en productiehuis Dansmakers in Amsterdam reageerde. “Zij zochten iemand voor de marketingafdeling. Ik had er nul verstand van, maar dacht. ‘let’s do it’. Ik vond het leuk om strategisch en creatief bezig te zijn en na te denken over campagnes”, legt het vakjurylid Dans uit. Om zich meer te verdiepen wilde hij een opleiding volgen. Via Stichting Omscholingsregeling Dansers, het prestigieuze Fullbright Scholarship en enkele andere fondsen sprokkelde hij de benodigde financiën bij elkaar om een opleiding te volgen in New York. Na de afronding van zijn studie kwam de oud-danser in Den Haag terecht. Het dansen blijft lonken. “Na de zomer wil ik weer beginnen. Gewoon voor de lol”, aldus Mitchell-lee.
