Ellens werk is een soort cultureel foerageren. Ze omschrijft het zelf als ‘niet te categoriseren’. Ellen werkt intuïtief en vanuit persoonlijke ervaring: herinneringen uit haar kindertijd, bijzondere gebeurtenissen, kleine dingen die haar aandacht trekken, haar worsteling met een chronische ziekte. Ellens werk is intrigerend omdat het heel divers is qua thematiek, schaal en medium. Ellens kwetsbare en gevoelige installaties, met soms onconventionele elementen zoals haar, medicijnen en plantaardig materiaal, spreken de toeschouwer op velerlei manieren aan: niet alleen visueel en tactiel, maar ook emotioneel. Haar werk is verrassend en op velerlei manieren absoluut uniek. De jury is onder de indruk van Ellens authentieke, intelligente en vakbekwame werk – vol speelsheid en humor en tegelijk heel serieus. Wij zien met groot enthousiasme en vertrouwen uit naar wat zij ons nog zal brengen.
Demi Bawon weet de aandacht van het publiek te pakken met haar precisie en concentratie. Haar energie is innemend. In het seizoen 2023-2024 viel Demi met name op in het programma Illuminate van NDT 2. In 27’52” van Jiří Kylián wist ze de juiste balans te vinden tussen spanning en ontspanning, tussen vlijmscherpe bewegingen en speelse, luchtige elementen. Haar aanstelling, in september 2024, bij NDT 1 maakt duidelijk dat haar talent ook bij het Nederlands Dans Theater wordt gezien en onderkend. Demi betovert de toeschouwer met haar kalme charisma, waardoor deze geen andere keuze heeft dan gefascineerd naar haar te blijven kijken. Haar controle van haar instrument, haar lichaam, heeft niets hards of gespannens; juist haar helderheid en rust laten zien dat zij als performer in haar kracht staat. Waar anderen zich laten meeslepen door spanning of uitdaging, blijft Demi juist dicht bij zichzelf.
Patsy heeft sinds haar afstuderen veel gemaakt en gespeeld en was bijzonder vaak in Den Haag te zien. De projecten waarmee zij helemaal haar eigen pad volgde, vond de vakjury het meest opvallend en interessant. Met deze prijs wil de jury Patsy dan ook stimuleren om dat pad te blijven volgen en voor haar persoonlijke makerschap te gaan. Dat een eigen tekst schrijven haar ook goed afgaat, bleek uit Het slaapverwekkende bestaan van Evelien, een voorstelling van Het Nationale Theater, die Patsy afgelopen zomer op de Parade speelde. Haar tekst kenmerkte zich door eigenzinnige en nauwkeurige observaties van haar eigen leefwereld en dat leverde parels op. Patsy is open naar haar publiek, soms op het verwarrende af. Wij kunnen niet anders dan ons mee laten voeren in haar wereld en ons laten raken door heel kleine, herkenbare, soms verdrietige, soms komische en bijzondere gebeurtenissen uit haar leven.
Jane Huldman is de goede fee, de lijm, de spin in het web van de Haagse hedendaagse kunst en cultuur. Ze was vanaf de oprichting in 1990 werkzaam voor kunstcentrum STROOM, waar zij de steun en toeverlaat van velen was – een medestander van de ploeterende kunstenaar, iemand die begreep hoe hard er werd gewerkt, zowel door het artistieke individu, als binnen collectieven en initiatieven. Jane gaf kunstenaars het gevoel naast hen te staan. Na haar pensionering in 2021 bleef Jane actief in het kunstenveld in Den Haag, onder andere als extern adviseur Broedplaatsen voor de Gemeente Den Haag en als bestuurslid van broedplaats DCR, Billytown en de Piket Kunstprijzen. Ook is ze nog steeds vaak aanwezig bij openingen en evenementen, waar ze mensen met elkaar in contact brengt en altijd positieve energie uitstraalt.
Met een haast wetenschappelijke benadering van bestaande beelden, organische vormen en herhaling van kleuren en patronen geeft Katarina haar beeldmateriaal een nieuwe context en schept composities van droombeelden, hallucinaties en alternatieve werkelijkheden. Haar werelden raken aan die van Jheronimus Bosch, maar ook aan de denktrant van Escher en de esoterie van Mondriaan. De mystiek die Katarina Head met haar werk oproept, nodigt de beschouwer uit om weer eens goed te kijken naar de realiteit waarin wij leven. De jury is gegrepen door de wijze waarop Katarina de grote thema’s van het leven – zoals dood, schoonheid en natuur – op een heel eigenzinnige wijze in haar schilderijen weet te vatten.
Heavy Hitters is een multi-generationeel collectief van het HHC (Haagse Hiphop Centrum). Dankzij de steun en de sfeer die het HHC biedt, hebben de leden van dit collectief de durf om te blijven groeien, zich te ontwikkelen en zich uit te drukken. De jury wil de Piketprijs van 2023 toekennen aan Heavy Hitters, in het bijzonder aan Tim Kromhout, Jason Pereira, Diego Nogueira, Toby Tanate, Bonne van Brucken Fock en Zeph van der Beek. Zij vielen ons op omdat zij het lef hadden zich buiten hun comfort zone te begeven en een stap verder te gaan. Met Common Enemy, hun samenwerking met Lea Ved (Nederlands Dans Theater), hebben zij het idee van wat hiphop zou kunnen zijn verruimd en laten zien hoe het toeschouwers kan aanspreken, niet als een vaststaand concept maar als een levende, zich ontwikkelende praktijk. De inzet van Heavy Hitters, hun vaardigheid, kwaliteit en potentieel verdienen het te worden gezien en gesteund.
Met behulp van die theatrale en technische middelen bouwen ze een wereld van licht, rook, ritme en sound. Ze presenteren een script zonder woorden dat iedere toeschouwer op een eigen manier ‘leest’ en beleeft. Hun werk is geschikt voor verschillende ruimten en treedt daarmee, heel aantrekkelijk en gewaagd, buiten de oevers van het theater. De jury is benieuwd waar het heen gaat, hoe ze zichzelf gaan uitvinden. Boris en Finn beheersen de taal van het beeld en gaan onderzoekend en met veel moed hun weg. Deze moed willen wij graag belonen.
Marcel Roijaards is schrijver, regisseur en docent, geboren in Scheveningen en wonend in Den Haag. Hij heeft in de loop der jaren veel jonge mensen kennis laten maken met het toneel door middel van spellessen, voorstellingen en performances met ‘jongeren van alle leeftijden’, zoals hij het zelf omschrijft, bij de Haagse theaterschool Rabarber en op middelbare scholen. Daarnaast schreef hij de scripts voor films die meerdere prijzen in de wacht hebben gesleept. Marcel is een geëngageerd en bevlogen mens die op een zachte, intense, emotionele manier betrokken is bij het vak, zijn studenten en zijn werk. Een grote mond, maar immer bescheiden en liefdevol. Het is goed om Marcel in het zonnetje te zetten, want hij heeft het ontzettend verdiend! In stilte en op de achtergrond is hij namelijk van enorm belang voor een hele generatie jonge, Haagse makers die allemaal vol lof over hem spreken.
Marieke maakt grote installaties waarin je wordt ondergedompeld en die je één-op-één daadwerkelijk ondergaat. Vaak hebben ze een performatief karakter. Haar werk gaat uit van zeer persoonlijke emoties en ervaringen; het heeft een zekere ambiguïteit en een enigszins duistere onderstroom. Marieke speelt met die meerduidigheid en met het immersieve van haar werk. De jury vindt haar werk indrukwekkend en fascinerend en is met name nieuwsgierig naar de ontwikkeling van het theatrale aspect. In de vorm die ze nu verkiest levert noch theater noch kunstruimte de ideale situatie. De jury heeft echter groot vertrouwen in haar potentie en wil haar met deze prijs dan ook aanmoediging en steun bieden om haar werk uit te diepen, te bevragen en te onderzoeken, en zo te komen tot een optimale beleving ervan.
Isla Clarke is in verschillende opzichten uniek. Allereerst is ze een opmerkelijke danseres met een enorm charisma en een geheel eigen wijze van bewegen. Daarnaast is Isla een transvrouw die bezig is met haar transitie. Ze heeft ervoor gekozen de transitie en haar werk samen te laten gaan en het proces te incorporeren in haar kunstenaarschap, waarmee een heel bijzondere artistieke situatie ontstaat. Het feit dat zij tijdens haar transitieproces niet opzij stapt, maar zowel haar gezelschap als haar publiek erbij betrekt, geeft blijk van veel moed. De jury denkt dat de wijze waarop ze zichzelf binnen de danswereld positioneert, zowel artistieke als maatschappelijke impact zal hebben en een weerklank zal vinden die verder gaat dan wat er op het toneel gebeurt.