30 oktober 2023 | Nieuws
Sophie Whittome, een van de genomineerden in de categorie Dans van dit jaar, is na twee jaar NDT 2 onlangs toegetreden tot NDT 1. “Tot nu toe voelt het op sommige vlakken heel vertrouwd. Elk van de twee gezelschappen heeft unieke kwaliteiten, maar uiteindelijk zitten er in allebei veel mensen die me dierbaar zijn. Voor mij zijn het altijd de mensen die mijn belangstelling voor een bepaalde plek prikkelen en vasthouden. Het briljante van een gezelschap van deze omvang is dat het een anker kan zijn, dat al die geweldige mensen naar elkaar toetrekt.”
NDT 2 ontwikkelde zich uit de Springplank, een experiment van het NDT uit de late jaren ’70, dat ten doel had jonge dansers voor te bereiden op het professionele leven op topniveau. Sophie heeft het gevoel dat er nog steeds iets van dat educatieve doel aanwezig is. “Iedereen begrijpt dat je weliswaar een professional bent, maar dat je er ook bent om te leren. Leraren en makers zijn heel hartelijk voor je en ik had het gevoel dat de dansers om me heen ook echt bezig waren over dingen na te denken. Het is een heel bijzondere omgeving.”
Toen ze vijf jaar oud was, volgde Sophie haar oudere zusje naar de balletschool, maar ze wist al heel vroeg dat klassiek ballet niets voor haar was. “Mijn zusje is uiteindelijk doorgegaan in ballet, maar zij liet me kennis maken met video’s van hedendaagse dansgezelschappen. Ik voelde onmiddellijk, met iets van wanhoop bijna, hoe graag ik dat soort werk ooit zou willen doen. Dat was ook een opluchting, omdat ik tot dan toe erg veel moeite had gehad voor mezelf uit te maken welke dansvorm bij mij hoorde. Ik wist zeker dat die ergens moest zijn, maar dat ik hem nog niet had gezien.” In 2018 werd Sophie lid van Ballet BC, een hedendaags dansgezelschap in Vancouver, in haar geboorteland Canada; in 2020 deed ze met succes auditie bij het NDT.
In mei van dit jaar nam Sophie deel aan Open Space, een twee weken durend platform voor talentontwikkeling en onderzoek, georganiseerd door het NDT en Korzo. Ze maakte een live performance installatie met de titel Still Life. “Ik wilde een bepaalde omgeving scheppen met een bepaald personage. Het was een interessante uitdaging om dit werk te maken en te presenteren. Het was iets heel persoonlijks, niet in de zin dat het over mij ging, over mijn identiteit, maar omdat ik het was die een publiek vroeg om te kijken naar een, voor mijn gevoel, heel eigen stukje van mijn geest. De vraag wat het publiek zou moeten zien, is denk ik heel belangrijk en ook heel boeiend, iets subjectiefs waarover je van mening kunt verschillen. Het is een vraag die ik wil stellen en ook een vraag waarvan ik vind dat die aan mij gesteld moet worden, dus in die zin was het de volmaakte uitdaging.” Sophie zag haar project als een soort fysiek schilderij. “Met voorwerpen tekenen in de ruimte. Ik vond dat al een hele tijd een interessant idee, dus het was fijn om nu de tijd en de ruimte te krijgen om het uit te proberen.”
Wat haar professionele toekomst betreft: Sophie ziet zichzelf niet meteen als choreograaf. Ze is meer een medewerker, deel van het visioen van anderen. “Ik vind het leuk om deel te zijn van andermans these”, zegt ze. “Op de lange termijn zie ik voor mezelf een rol die zowel ondersteunend als creatief is. Ik heb altijd gedroomd van een soort organisatie of een plek waar ik mensen bij elkaar zou kunnen brengen om hun een platform te geven, mensen in wie ik geloof. Ik zou voor de nodige voorzieningen zorgen, voor een ruimte, ze uitnodigen om dingen te maken, te experimenteren, samen te eten … Ik zou een omgeving willen scheppen waar ze geen remmingen zouden voelen. Ik zou de rol die mij boeit willen vergelijken met die van een curator — een scharrelaar, een jutter, iemand die podiumkunstenaars verzamelt. Ik ben altijd geïnteresseerd geweest in de positie van curator in de wereld, onopvallend, maar ook machtig en met veel verantwoordelijkheid. Het is misschien een subtiele vorm van leiderschap, eentje met allerlei mogelijkheden voor subversie … Maar vooralsnog voel ik me heel gelukkig in het gezelschap. Dat zorgt voor voortdurende golven van artistieke uitdagingen waarop ik kan voortrollen. En ik houd van optreden. Ik vind het eindeloos.” Wat zou Sophie doen als ze de Piket Kunstprijs won? “In de laatste, zeg, twintig jaar is het maken van kunst steeds verder geïnstitutionaliseerd geraakt, over de hele wereld. Ik heb het gevoel dat er veel behoefte is aan spontaniteit en onafhankelijkheid. Dus als ik de Piketprijs zou winnen dan zou ik die gebruiken om dat visioen van een ad hoc creation house te realiseren, een uitgeverij van het theater, waarmee we dingen opbouwen, van de grond af … ”
Read the article here in English.
Tekst: Anna Beerens
Foto: Hessel Waalewijn
