Voor Sara de Greef, winnaar in de categorie Dans in 2019, kwam de nominatie als een enorme verrassing. “Ik kende de Piket Kunstprijzen natuurlijk wel vanaf de zijlijn,” legt ze uit, “maar ik zat toen in Londen bij Studio Wayne McGregor en had het gevoel dat ik Nederland achter me had gelaten.” Het ontbrak Sara op dat moment juist een beetje aan vaste grond onder de voeten. Ze had een intensief, maar geweldig leerzaam jaar achter de rug als stagiair bij het NDT en moest vervolgens bij Wayne McGregor echt wennen aan een ander werkklimaat. “En Londen is natuurlijk fantastisch, maar ik kende er vrijwel niemand,” zegt Sara. “Ik was dus echt blij met dat vertrouwen in mij.”
“Op de avond van de prijsuitreiking had ik het helemaal niet meer verwacht,” zegt Sara. “Toen ik de jury over de winnaar hoorde dacht ik ‘dit ben ik niet, dit gaat niet over mij’. Winnen was dus best een grote shock.” Wat haar raakte was dat ze de prijs vooral kreeg vanwege haar creatief talent, terwijl ze op dat moment eigenlijk niet actief was als choreograaf. “Ik vond dat de prijs direct en concreet naar mijn werk moest gaan, dat ik dus meteen iets moest creëren.” Nu ziet ze dat het geen kwestie is van ‘voor wat hoort wat’. “Door met anderen te praten kwam ik erachter dat ik de prijs moest zien als een investering in mijzelf als kunstenaar.”
Sara denkt dat het voor haar ontwikkeling als choreograaf ook van groot belang is om ervaring als danser op te doen. “Ik zoek steeds naar iets nieuws, net als mijn grote voorbeeld Jiri Kilian. Nieuwe bewegingen natuurlijk, maar het nieuwe kan ook in de muziek zitten of in de sfeer die je neerzet. Om niet vast te lopen als choreograaf moet je, denk ik, ook ervaring hebben als lid van een gezelschap, elke dag trainen, repertoire leren, veel werken met anderen.” Ze ziet om zich heen dat jonge choreografen vooral op zoek zijn naar een eigen stijl, een eigen signatuur. “Maar juist om steeds vernieuwend te zijn is het zo belangrijk dat je wordt uitgedaagd.”
De geldprijs was ook heel welkom. “Toen mijn tijd bij Wayne McGregor erop zat, wist ik niet wanneer ik weer een baan zou hebben en dankzij de prijs ging het met de audities veel ontspannener.” Auditeren betekent reizen en reizen kost geld. Je loopt als danser al gauw kansen mis omdat je geen geld voor een auditie hebt. De Piketprijs heeft Sara in dit opzicht in staat gesteld te leren en nieuwe ervaring op te doen. Met name haar audities bij de GöteborgsOperans Danskompani in Zweden en de Batsheva Dance Company in Israël waren enorm waardevol voor haar.
Sara maakte deze opname van een van haar improvisaties in Reggio Emilia net voor de lockdown in zou gaan.
Sara werd aangenomen door Aterballetto in het Italiaanse Reggio Emilia voor de productie Don Juan van Johan Inger. Net voor de lockdown van kracht werd, slaagde ze erin naar Nederland terug te keren. De repetities worden waarschijnlijk in mei weer hervat; de première is eind juni. Na de zomer begint ze met een vast contract bij het balletgezelschap van het Gärtnerplatztheater in München. “Daar wil ik dan graag een paar jaar blijven en daarnaast doorgaan met dingen maken. Er is daar niet zoiets als Switch bij het NDT, waarbij de dansers zelf met eigen werk een programma samenstellen, maar ik hoop dat ik toch de gelegenheid zal krijgen om, behalve voor mezelf, ook werk te maken voor en met anderen.”
Foto: Hessel Waalewijn, tekst: Anna Beerens
