Demi Bawons danscarrière gaat als een speer. Nadat zij het Koninklijk Conservatorium in Den Haag doorliep kon zij meteen doorstromen naar het Nederlands Theater waar zij plotsklaps werd omringd door haar danshelden. “Opeens stond ik naast dansers die ik heel erg bewonder. Ik heb best lang gedacht ‘heb ik dit verdiend?’ Het is allemaal heel snel gegaan. Nu denk ik pas ‘ik hoor hier thuis’”, zegt Demi, die sinds augustus van dit jaar deel uitmaakt van het eerste gezelschap van het Nederlands Dans Theater: NDT 1.
Vlak voordat haar repetitie start neemt Demi plaats in de Green Room van het Nederlands Dans Theater. Op de achtergrond is pianomuziek te horen vanuit een van de repetitiezalen. “Vijf tot zes dagen per week repeteer ik van elf tot zes uur”, vertelt Demi. ’s Avonds staat ze met NDT 1 op het toneel. Eind september ging namelijk de nieuwste voorstelling Architecture of Invisible in première in Amare in Den Haag. Zij danst mee in een groepschoreografie van Christos Papadopoulos. ,,Hiermee gaan we het hele land door en met de losse stukken gaan we ook nog naar het buitenland: Parijs en Athene. Het toeren vind ik een van de leukste dingen aan het professioneel dansen. Ik vind het heel bijzonder om mensen over de hele wereld te raken en te inspireren met dans zonder hen echt daadwerkelijk te ontmoeten.” Soms is dat laatste overigens wel het geval. “Vorig jaar in Azië kwamen na afloop veel mensen uit het publiek naar ons toe. Zij volgens ons op Instagram. Heel leuk. In Nederland gebeurt dat minder.”
Wirwar van emoties
Dat haar manier van dansen ook ‘iets’ deed met de dansjuryleden van de Piket Kunstprijzen vindt zij heel bijzonder. Het nieuws over haar nominatie bracht een golf van emoties teweeg. “Ik werd gebeld op de eerste dag van de zomervakantie”, zegt Demi. “Er was toen net een eind gekomen aan mijn avontuur bij NDT 2. Ik voelde een mengeling van verdriet en opluchting op dat moment en na het telefoontje verwarring. Pas een dag later kwam het besef van dit mooie nieuws.”
Grenzen verleggen
Demi is al verzot op dansen sinds haar kleutertijd. “Ik ben best verlegen en ben niet zo goed in het uiten van mijn emoties in woorden, maar die uit ik wel als ik dans. Op het toneel voel ik me vrij en voel ik geen angst of zorgen. Daar kan ik alles van mezelf laten zien.”
De danseres heeft er nooit van gedroomd ‘om de beste danser te worden’. “Ik wil me vooral zoveel mogelijk blijven ontwikkelen, mensen bereiken met dans en mezelf beter leren kennen.” NDT voelt als thuis, maar uitdaging is er genoeg. “Ik voel me hier comfortabel genoeg om mijn grenzen op dansgebied te verleggen. Ook zie ik veel van de wereld. NDT is veelzijdig genoeg om geïnspireerd te blijven.” Dat zij vanuit NDT 2 naar NDT 1 werd gehaald, vindt zij heel gaaf. “Dat is echt niet vanzelfsprekend. Eigenlijk is je hele NDT 2-periode, inclusief repetities en voorstellingen, een grote auditie.”
Kunstvorm doorgeven
Na de Kerst danst Demi mee in een avondvullende dansvoorstelling van Christal Pyte. “Een choreograaf waar ik erg naar opkijk. Haar choreografieën zijn heel natuurlijk en ik kan mij goed relateren aan de onderwerpen.” De spaarzame vrije uurtjes brengt zij graag door met familie en vrienden. “Het connecten met hen geeft mij energie en zorgt ervoor dat ik mij kan opladen.” Eerder werden al collega’s van haar genomineerd voor de Piket Kunstprijzen, waaronder Isla Clarke en Boston Gallagher. “Maar ik ben niet iemand die dit nieuws van de daken schreeuwt”, zegt zij bescheiden. Mocht zij als winnaar uit de bus komen, dan wil Demi een deel van het geld opzijzetten voor het geven van workshops in het buitenland in de toekomst. Ook zou zij na haar professionele danscarrière graag haar kennis willen delen. “Ik heb er zeker interesse in om uiteindelijk dansleraar te worden en deze mooie kunstvorm door te geven”, aldus Demi.
Tekst: Tanja Verkaik
Foto’s: Dana LaMonda
