Marieke Peeters, genomineerde in de categorie Schilderkunst 2022, is een kunstenaar die installaties en performances combineert. Haar werk is verrassend, spannend en ook met een duister randje…
“Ik krijg wel eens te horen ‘je ziet er zo vriendelijk uit’, maar maakt zulk duister werk”, vertelt Marieke in haar atelier in de Haagse Heesterbuurt. Zelf vindt ze dat wel meevallen. “De duisternis van de dagelijkse realiteit kan ook schoonheid bevatten.” Ze vindt het leuk om grenzen op te zoeken met haar werk. Ze wijst naar een stuk bont. “Dat voelt fijn en zacht aan, maar onder dit zachte oppervlak zitten verweerde littekens in de stof geweven die een ambiguïteit naar boven halen in het materiaal”, legt ze uit. “Als toeschouwer weet je dan niet hoe je je er precies toe moet verhouden.”
Between Whispering Walls. Foto Django van Ardenne
Met dat gegeven speelt zij bijvoorbeeld ook in de installatie Between Whispering Walls. Een installatie gebaseerd op haar kinderkamer. “Mijn herinneringen aan die kamer komen niet overeen met wat ik nu zie. Plekken om ons heen kunnen dus ook heel ongrijpbaar zijn.” Ze maakte haar kamer in het ouderlijk huis na van wol. Bezoekers kunnen aan de buitenkant niets lezen over de inhoud van de kamer. “Die is donker en dus vol met zachte stof van donkerbruine wol. Ze denken dat ze alleen zijn, maar merken dan op dat er iemand aanwezig is in een wollen pak. Ik werk met een vaste groep performers die mijn werk aansprekend vinden.” De persoon in de ruimte leverde soms pure angstmomenten op bij bezoekers. “Er zijn er een paar gillend naar buiten gekomen, maar er waren ook mensen die het als een meditatieve kamer ervoeren. Je hoort door de dikke wollen muren alleen gefluister van mensen die buiten staan”, vertelt Marieke.
Die heftige reacties ziet zij ook wel als compliment. “Het is ook bijzonder dat mijn werk zo’n intense reactie oproept. Vaak merkte je ook dat mensen na een tijdje toch weer teruggaan in de kamer, omdat de nieuwsgierigheid was gewekt.” Ook kreeg zij vaak te horen dat de installatie van de kamer associaties opriepen met de coronatijd waarin velen veel tijd doorbrachten in hun kamer.
Badkuip vol chocoladepudding
De kunstenares is momenteel een andere installatie met performance aan het finetunen, die eerder te zien was in een groepstentoonstelling van studenten van de Master Artistic Research van de Koninklijke Academie voor Beeldende Kunst in Den Haag bij het Haagse kunstplatform Nest. In een badkuip vol teerachtig materiaal speelt een performer, haar eigen moeder, met de zwarte substantie. “Eigenlijk gaat het om chocoladepudding”, legt Marieke uit met een lach. “Ik wilde experimenteren met een vloeibaar materiaal en deze pudding gaf een stroperig effect. Dit werk is nog steeds niet af. Ik wil een video hiervan maken en meer performers erbij betrekken zodat zij ook interactie met elkaar kunnen hebben.” Ook dit werk oogt eng met die donkere, monsterachtige figuur in de badkuip. “Ik houd ook wel echt van horrorfilms, maar tegelijkertijd zie ik mijn werk echt niet zo.” Wel heeft de liefde voor film haar aangezet om met deze vorm te experimenteren. “Ik vind bovendien installaties en performance een heel spannende combinatie. In een immersieve installatie, zoals de kamer kun je je helemaal onderdompelen in een andere wereld. Het is een krachtige kunstvorm.”
Vaak gebruikt Marieke tweedehands materialen voor haar werk, zoals bijvoorbeeld oude gordijnen uit de kringloopwinkel. In haar ongetitelde werk hiervan is een mensfiguur te zien achter de stof. “Het is een combinatie van spelen achter het gordijn wat je als kind deed, maar kan ook een andere associatie oproepen”, beseft zij. Als iemand zijn eigen verbeeldingskracht gebruikt, vindt zij dat heel interessant.
Opa Hans wakkerde het vuurtje aan
Opa Hans wakkerde het kunstvlammetje bij Marieke al op jonge leeftijd aan. “Hij kon van niets mooie dingen maken. Bijvoorbeeld vliegtuigjes van restjes papier. Hij stimuleerde mij om overal mijn verbeeldingskracht op los te laten.” Haar opa was tekenleraar van beroep en volgde net als zijn kleindochter de kunstacademie ArtEZ in Arnhem. “Hij is heel trots op mij en het voelt alsof ik in zijn voetsporen treed, al botsen we soms wel op kunstgebied”, zegt ze. Aan de wand van haar woonkamer/atelier hangen schetsen van haar werk. “Ik teken alleen nog om mijn werk te visualiseren.” Sinds vorig jaar woont en studeert de Doetinchemmer in de Hofstad. Ze had behoefte aan een nieuwe omgeving. “Ik wilde mezelf verder ontwikkelen op de KABK en dan met name beter leren praten en schrijven over mijn werk. Bovendien heeft de stad mooie kunstinitiatieven- en instellingen. Het is soms goed om even uit je bubbel te stappen.” Eerder deed zij dat al door residency’s in Zaandam en in de Italiaanse stad Biella. “In de toekomst hoop ik er meer te doen. Dat levert een berg aan inspiratie op.”
Exposities
De eerstvolgende expositie van deze genomineerde is in de expositieruimte van Het IJzerblok in Rotterdam. “Van 29 juli tot en met 31 juli aan de Eerste IJzerstraat 97 in Rotterdam.” De ateliers en expositieruimte bevinden zich tussen de 1e IJzerstraat, de Coloniastraat en de Coolhaven. Ook zijn er plannen voor een expositie in Cork (Ierland). Dat haar werk bij de jury van de Piket Kunstprijzen opviel vindt Marieke geweldig. “Ik heb nog amper geëxposeerd in Den Haag en moet echt mijn weg nog vinden in de kunstscene hier. Ik vind het mooi dat zij dingen zien in mijn werk die ik zelf nog niet eerder had gezien”, besluit de kunstenares.
Foto: Hessel Waalewijn
