Katarina Van den Wouwer, winnaar in de categorie Dans 2021, was enorm blij met de prijs: “Een waardevolle blijk van erkenning en natuurlijk ook een financiële buffer.” Maar ze voegt er meteen heel eerlijk aan toe dat ze het winnen van de prijs aanvankelijk ook als ‘een soort druk’ heeft ervaren. “Maar dat is weer verdwenen”, zegt ze, “en nu kan ik stappen maken.”
Katarina is in India, in Goa om precies te zijn, en ze kan niet weg. Vlak voor haar geplande vertrek kreeg ze covid en haar visum verliep. Hoewel inmiddels geheel virusvrij, is ze er nog niet in geslaagd de benodigde exit permit te bemachtigen. Ze heeft echt alles gedaan en elke instantie benaderd, maar pas tamelijk recent lijkt er, dankzij een contact in een buitenlandse organisatie, enige beweging in te komen. “Het is misschien een beetje naïef van mij, maar ik heb de bureaucratie nogal onderschat”, zegt ze.
Een soort cadeau
Goa kent een grote dansgemeenschap, maar dat wist Katarina niet. “Ik ging naar India om een vriendin te bezoeken, voor ontspanning en vakantie. Ik wilde ook bij een vriend langsgaan die danser is in Bangalore, maar hij bleek in Goa te zitten. Hij vertelde over de mooie natuur en de open en vrije dansgemeenschap en ik besloot de laatste tien dagen van mijn vakantie in Goa door te brengen.” Daar is ze nu dus al veel langer dan ze had voorzien, “maar dat is ook wel een soort cadeau.” Katarina heeft er veel gedanst – lessen en workshops in open studio’s in de natuur – en allerlei mensen ontmoet.
Vanwege een chronische darmaandoening kan haar gezondheid haar behoorlijk in de steek laten, maar ook in dit opzicht hebben de zon en de natuur haar goed gedaan. “Ik heb zelf nog geen workshop aangeboden”, vertelt ze, “maar dat is hier niet zo’n punt. Het kan allemaal ook heel last minute. Niemand verwacht iets van me, dat is echt fijn.” Het idee is nu om ook de komende winter in Goa door te brengen, onder meer om deel te nemen aan het jaarlijkse Contact Improvisation Festival. Dat ging dit jaar vanwege de pandemie niet door, maar begin volgende jaar hopelijk wel. “”De prijs heeft me gebufferd. Ik kan me nu permitteren mijn pad in mijn eigen tempo te bewandelen. Ik leer hier zoveel, niet alleen op het gebied van dans, maar ook over het leven.”
Een zaadje
De problemen rond haar exit permit hebben Katarina geleerd niet verder te denken dan een dag. “Het Westen heeft een ander ritme, daar plan je alles. Ik vond het dus best lastig me aan dat nieuwe inzicht over te geven, maar tegelijkertijd is het ook heel inspirerend.” Dankzij nieuwe energie en nieuwe inzichten, zijn er ook nieuwe perspectieven. “Voor mijn vertrek naar India had ik bijna de neiging om het dansen maar te laten. Maybe performing is not for me. Maar nu hoor ik een zacht stemmetje dat zegt dat er misschien toch mogelijkheden zijn. Het is een zaadje om te koesteren en voor te zorgen en dat is ook wel eng, ook al omdat het met mijn gezondheid soms ineens zo mis kan gaan.”
Katarina is nu bezig met een vriend een film te maken waarin de banyanboom een hoofdrol speelt. Wanneer ze weer terug is in Nederland zal ze ook het contact met choreograaf Karine Guizzo weer oppakken om mee te werken aan diens dansproject ZOMER METAMORFOSE dat deze zomer zou moeten plaatsvinden als vervolg op het succesvolle outdoor project OPEN SPACE.
‘Ik voel mij wel een schepper’
Katarina vertelt over de ‘self-made’-projecten vroeger op school, waarvoor de leerlingen zelf choreografieën maakten en waaraan zij altijd een bijdrage leverde. “Dans is voor mij zo familiar, alsof ik al dansend uit de baarmoeder ben gesprongen”, lacht ze. “Ik zie mijzelf niet meteen in de rol van De Choreograaf, maar ik voel mij wel een schepper.” Behalve met, wat Katarina noemt, de inner exploration of dance, wil ze zeker ook als kunstenaar actief blijven. Maar vooralsnog is ze in Goa. “Ik heb hier zelfs de rust om gewoon te kunnen lezen.” Ze zegt het alsof ze er zelf verbaasd over is. “Ik lees momenteel Milan Kundera. Mijn moeder is Tsjechische.” En met een glimlach voegt ze eraan toe: “Volgens mijn mama ga ik haar er nog beter door begrijpen.”
Tekst: Anna Beerens
Hoofdfoto: Hessel Waalewijn
