17 oktober 2023 | Nieuws
Katarina Head, een van de genomineerden in de categorie Schilderkunst dit jaar, heeft het druk met het maken van werk voor een tentoonstelling die binnenkort zal worden geopend in kunstruimte Trixie in de Scheldestraat. Ze neemt eraan deel met twee andere voormalige KABK-studenten die, net als zij, geïnspireerd zijn door de natuur en natuurlijke materialen. Natuurlijke processen, het samensmelten en vervloeien van natuurlijke vormen, zijn een rode draad in haar werk.
Sinds haar afstuderen heeft Katarina in verschillende studioruimtes gewerkt. “Momenteel werk ik in mijn kamer. Ik heb twee keer anti-kraak studioruimte gehad op goeie plekken in het centrum, maar je weet altijd dat het maar tijdelijk is. Ik heb een grote kamer in het Zeeheldenkwartier waar ik goed kan werken, maar daar moet ik binnenkort ook uit. Dan ga ik misschien terug naar Engeland.” Katarina zou het jammer vinden om weg te gaan. Ze kwam naar Den Haag na een jaar Rietveld Academie in Amsterdam. “Een paar mensen van mijn Art & Design-klas aan de Canterbury University for the Creative Arts schreven zich in voor Rietveld nadat we onze diploma’s hadden gekregen. Maar Rietveld had een meer conceptuele aanpak; de KABK in Den Haag was meer praktisch, meer gefocust.” De focus waar Katarina naar op zoek was, was schilderen. Ze is gefascineerd door de mogelijkheden van verf.
Toch bevatten haar werken doorgaans ook stukjes collage – foto’s, knipsels. Waarom die combinatie? “De collage werkt in mijn werk als een zaadje”, legt Katarina uit. “Van daaruit ontwikkelen de dingen zich. Het schilderij is het punt waar al die beelden samenkomen.” Katarina beschrijft haar amorfe landschappen, waar allerlei levensvormen elkaar ontmoeten en samensmelten, als ‘semi-phantasy’. “Vanwege het collagemateriaal is het ook realiteit, een spel tussen fantasie en realiteit.” Ze is sterk geïnspireerd door het werk van vroege surrealisten, maar ook door dat van de Nederlandse kunstenaar Co Westerik – ook een KABK-student trouwens. Ze bewondert het tactiele in het werk van Westerik: “Westerik is vlezig.”
Een andere inspiratiebron is de negentiende-eeuwse Franse symbolist Odilon Redon, die op zijn beurt weer werd geïnspireerd door beelden die het resultaat waren van microscopische technieken. “Redon werkt vanuit het geestesoog”, zegt Katarina en het is niet moeilijk om een verband te zien met haar eigen verkenningen van organische vormen. “Organische vormen zijn voor mij vanzelfsprekend. Ik wil met mijn composities mensen laten nadenken over hoe natuurlijk wij zijn, vragen stellen over hun interpretatie van onze natuurlijke wereld. Wij zijn zelf ook organisch materiaal en op een dag gaan we dood. Ik vind dat een troostrijke gedachte, dat wij materiële dingen zijn.”
Ondanks deze inspiratiebronnen hecht Katarina in het geheel niet aan labels als ‘surrealistisch’ of ‘symbolistisch’. “Je kunt er een betekenis aan geven en het categoriseren, maar ik wil juist dat het open is. Alleen al door je werk een bepaalde titel te geven, kun je het verhaal van een ander beïnvloeden. Het is geen gesproken taal; het is beeldtaal.” Ze zou graag met andere kunstenaars samenwerken. “Ik heb al eens samengewerkt met een modeontwerpster, die mijn werk voor haar organische stoffen heeft gebruikt. Het was interessant om te zien dat mensen het aan hadden. Maar ik sta ook open voor tech design of werken met theatermakers, decors schilderen, omgevingen creëren. Dit is allemaal nog erg nieuw voor mij, maar ik zou het echt boeiend vinden om de schildersblik ergens anders op te richten.”
En als ze de Piket Kunstprijs zou winnen? Katarina moet lachen. “Ik zou het doodeng vinden om het toneel op te moeten! Maar het zou mijn leven veranderen … ruimte hebben om te werken, mijn bijbaantje op te kunnen geven en meer tijd te kunnen geven aan mijn kunstenaarspraktijk. Met een bijbaan is het altijd lastig om een balans te vinden. Als je die spanning niet hebt, kun je je meer richten op je creativiteit.”
Foto: Hessel Waalewijn, tekst: Anna Beerens
Lees hier hetzelfde artikel in het Engels.
