Danser Justin Brown uit Rotterdam vindt het geweldig dat na een danspauze van twee jaar meteen in het vizier kwam van de jury van de Piket Kunstprijzen. “Leuk en verrassend. Om eerlijk te zijn, kende ik de prijs helemaal niet. Geweldig dat ik tussen alle danstalenten die rondlopen ben opgevallen als performer”, zegt Justin, die uitkijkt naar de uitreiking op maandag 20 november in Theater aan het Spui in Den Haag.
Op 18-jarige leeftijd verliet Justin zijn thuis, Curaçao, om de opleiding tot professioneel danser te gaan volgen bij Codarts in Rotterdam. Dat hij besloot om vol voor het dansen te gaan, zorgde voor onrust bij het thuisfront. “Mijn moeder wilde liever dat ik voor een ‘echte’ baan zou gaan: advocaat of dokter. Kunst beoefenen wordt op de Antillen meer gezien als een hobby. Er zijn ook geen mogelijkheden, behalve als docent, om daar aan de slag te gaan als professioneel danser of theatermaker. Er is wel één theater in Willemstad, maar dat wordt zelden gebruikt”, zegt hij met een lach. “Ik ben blij dat ik toch heb doorgezet. Ik was ook echt toe aan een nieuwe stap. Bovendien maak je mij niet gelukkig met de hele dag achter een bureau zitten.” Inmiddels heeft de 29-jarige danser een goedgevulde agenda als freelance-danser en heeft zijn moeder vrede met het besluit. “Ik heb veel geluk gehad omdat ik sinds mijn afstuderen van het een in het andere toffe project rolde.” Hij weet al precies wat hij gaat doen met het prijzengeld. “Een dansreis naar Tel Aviv waar een hele toffe danscultuur is. Ook zou ik graag mijn studieschuld aflossen.”
‘Ik ga er altijd vol in’
In 2018 studeerde hij af en ging aan de slag bij het Staatstheater Mainz in Duitsland,waar hij ook al een jaar stage liep. Justin: “Ze boden mij een vast contract aan, maar dansen in een groot gezelschap is niet echt mijn ding, maar ik ben daar wel als freelance-danser en gastdanser aan de slag gegaan.” Brown houdt van de vrijheid van het freelancen. “Ik heb pauzes nodig om mijn mentaal en fysiek op te laden. Tijdens de repetities ga ik er altijd vol in, maar dansen doet ook wat met je lijf. Ik heb ontdekt dat dit het beste voor mij werkt.”
Justins kracht is volgens hem zijn talent voor improvisatie. “Ik zou mijzelf omschrijven als een intuïtieve en dynamische danser. Ik maak me niet druk of iets er mooi en technisch goed uitziet, maar ik dans met gevoel.” Net als een acteur ziet hij een dansproductie ook als het ‘stappen in een rol’. “Iedereen kan danspasjes leren, maar je echt inleven in je rol op het podium is een ander verhaal”, legt de danser uit. Ook op andere vlakken is de 29-jarige Justin creatief. Zo tekent hij al van jong af aan en neemt ook ‘af en toe een opdracht aan’ als tekenaar. “Ik gebruik zowel potlood als verf, maar ik teken ook heel veel op mijn iPad.”
Volle agenda
De voorstelling, Soul Chain van Sharon Eyal, waar Justin aan meewerkte, is een van zijn persoonlijke favorieten. “In de stukken van Sharon Eyal kan ik mij helemaal verliezen.”
Momenteel toert hij rond met de voorstelling Corpus Criolla van choreograaf Faizah Grootens die nog tot eind oktober te zien is. In november staat er een nog naamloos dansduet op het programma in Palais de Tokyo in Parijs dat op 9 november wordt uitgevoerd. “Mogelijk dat daar een korte tournee aan wordt vastgeplakt”, zegt Justin, die na de uitreiking van de Piket Kunstprijzen weer even op adem gaat komen op Curacao. In het voorjaar van 2024 starten de repetities voor Jasmin Town, een danstheatervoorstelling van choreograaf Yang Zhen over de Chinese populatie in Amsterdam, die in maart/april te zien is. Daarnaast ga ik ook nog aan de slag als assistent van Faizah Grootens die is gevraagd om een choreografie te maken voor studenten van ArtEZ in Arnhem. Daar ziet hij wel toekomst in. “Ik heb niet de drive om choreograaf te worden, maar ik hou wel van het maakproces. Ik hoef zelf niet altijd op het podium te staan, maar op dit moment ligt daar wel mijn toekomst”, aldus Justin.
