Interview Sarah Murphy: “Ik kon voor het eerst in vijf jaar naar mijn familie”

Als er één Piket-winnaar is die het voor de wind lijkt te gaan, is het freelance danseres Sarah Murphy wel. Samen met choreograaf Joeri Dubbe was ze de afgelopen maanden in heel Nederland te zien, maar ook daarbuiten. Zo won ze ook een buitenlandse dansprijs in Stuttgart. Haar agenda voor komend jaar zit al ramvol. “Als je die prijzen wint, ga je niet meteen alles uitgeven of op reis. Je bent er minder gestresst door en kunt in alle rust je projecten kiezen.”

De prijs
Het winnen van de Piket Kunstprijs betekende veel voor de Canadese Murphy. Haar overgang van danser met een vast contract bij het gerenommeerde Nederlands Dans Theater naar een freelance positie ging niet zonder slag of stoot. “Ik ontdekte dat mijn zelfvertrouwen kwam door het kunnen verschuilen achter een gezelschap. Toen ik daar wegging en op mezelf was aangewezen, realiseerde ik me dat dat zelfvertrouwen niet noodzakelijkerwijs ook in míj zat.” Het winnen van de Piket Kunstprijs was een bevestiging dat ze de juiste keuze had gemaakt om te freelancen. “Je krijgt als danser niet vaak erkenning van buitenaf.” Ze weet nog goed dat ze ‘in shock’ was. “De award gaf me de moed om door te gaan.”

Een paar maanden hierna viel ze opnieuw in de prijzen, ditmaal op het International Solo Dance Theatre Festival in Stuttgart. “Het was al een eer daar te zijn, het voelde niet als een wedstrijd. Ik gaf er niet zoveel om dat er een prijs bij zat, en toen wonnen we de eerste prijs in de categorie ‘performance’. Ik zei tegen mezelf: Nou, dit is zeker jouw jaar!”

Dankzij het prijzengeld kon ze voor het eerst in vijf jaar weer thuis in Canada met haar familie Kerstmis vieren. “Ik groeide op in kostscholen, ik zag mijn familie bijna nooit. Dit keer vierde mijn moeder ook haar 60e verjaardag, het was een zegening!” Ook kon ze voor het eerst in vijf jaar een computer kopen. “Dat heeft het freelancen enorm geholpen. En ik krijg dankzij de Piketvideo’s waarin mensen me kunnen zien dansen nu ook banen aangeboden.”

De vakjury
Een belangrijk onderdeel van de Piket Kunstprijzen is het klankbordgesprek met de vakjury, en daar heeft Murphy veel aan gehad, vertelt ze. “Ik heb immens respect voor Cora Bos-Kroese als artiest maar ook als vriendin. Op bepaalde momenten was het heel waardevol haar in de buurt te hebben. Zo moest ik mijn salaris onderhandelen, maar had ik geen idee hoe. Wij dansers zijn nederige mensen, maar ik moet me ook realiseren hoeveel mijn tijd waard is. Cora gaf me ongelofelijk goed advies. Als ze dat niet had gedaan, had ik deze maand geen eten gehad!”
Ook vroeg Murphy waar Bos-Kroese inspiratie vandaan blijft halen, en kreeg ze advies hoe ze tijd voor zichzelf vrij moest maken om een burn-out te voorkomen. “Ik heb veel aan haar gehad op vriendschappelijke wijze, wat van onschatbare waarde is geweest terwijl ik van huis ben.”

De toekomst
De rest van 2016 zit tjokvol projecten voor Murphy, verspreid over de wereld. Zo gaat ze dansles geven in Sint-Petersburg, Rusland, maar ook op het Mediterraneo Dansfestival in Italië. Ook is ze als solo-danser ingehuurd om mee te doen aan een grote installatie, La Mode, van de beroemde Japans-Nederlandse pianiste Tomoko Mukaiyama voor de opening van het Nationale Theater van Taichung in Taiwan.

Met choreograaf Dubbe maakt ze nieuw werk voor het Korzo theater voor volgend jaar. Voordat dat zover is, reizen ze voor langdurige projecten naar onder meer Italië en Duitsland, waar ze in Stuttgart met de andere winnaars van het International Solo Dance Theatre optreedt. En dan komt Murphy’s werk als danslerares er nog bij. “Het wordt een druk jaar, volgend jaar. Ik wil dat graag zo houden, een vol schema met zo min mogelijk pauzes.”

In de verdere toekomst ziet Murphy misschien wel meer werk voor zichzelf als danspedagoog: “Ik wil graag mensen helpen door bewegingstherapie en yoga, zoals kinderen met een beperking maar ook ouderen. En ik hou enorm van bakken, dus misschien open ik later wel een kleine bakkerij?”