Joshua Junker won vorig jaar de Piket Kunstprijs voor de categorie dans. Hoe is het nu met hem? We spraken Joshua over zijn dans, zijn ontmoeting met de vakjury en natuurlijk zijn toekomstplannen.
De uitreiking
“Ik zit sinds september vorig jaar op de Royal Ballet School in Londen, dus de dag van de uitreiking was voor mij een gewone vrijdag vol lessen. Eerst was het zelfs de vraag of de schoolleiding me vrij zou geven, maar gelukkig mocht ik na de ochtendles weg. Metro, vliegtuig, trein en toen rechtstreeks door naar de uitreiking in Pulchri. Mijn moeder was er ook. De volgende ochtend ben ik teruggevlogen vanuit het Duitse Weeze, dat is vanuit ons huis het dichtstbijzijnde vliegveld. Het was bijna onwezenlijk om even uit het drukke Londense leven te stappen, maar ik ben blij dat ik bij de uitreiking aanwezig was. Het was een leuke avond en ik ben heel trots en verbaasd dat ik heb gewonnen.”
De prijs
“Ik heb het geluk dat veel van mijn vaste lasten worden bekostigd door de Royal Ballet School. Al onze maaltijden worden verzorgd. Ik woon met 28 klasgenoten op een internaat op twintig minuten met de metro van de school. In mijn jaar zitten toevallig 11 Engelse jongens, maar de rest van de leerlingen komt uit de hele wereld: Azië, de VS, Europa. Op de hele school ben ik de enige Nederlander – er is alleen een Frans meisje dat ook Nederlands spreekt. Ik vind het niet erg. Het is er leuk, je bent niet eenzaam en door het intensieve lesrooster voel ik hoe snel ik vooruitga. Het hele leven daar draait om dans.
“Het geld van de Piket Kunstprijs kan ik goed gebruiken voor mijn verdere ontwikkeling als danser. De Royal Ballet School kent lange vakanties en in de zomer volgen veel leerlingen masterclasses in het buitenland. Die zijn duur. Voor de komende zomer heb ik me ingeschreven voor Praag, waar leraren van allerlei goede gezelschappen langs zullen komen, onder wie een solist van het Nationale Ballet. De rest van het geld bewaar ik voor andere masterclasses en voor audities.”
De vakjury
“Op de avond van de uitreiking heb ik alleen Gérard Lemaitre de hand geschud, omdat Cora Bos-Kroese op dat moment in Amerika aan het werk was. Daarna had ik een paar maanden geen contact met ze, maar tijdens mijn voorjaarsvakantie eind maart heb ik ze samen ontmoet bij Cora thuis. We hebben wel anderhalf uur gepraat, het was heel gezellig.
“Het ging over dans en over mijn toekomst. Ze hadden ideeën over welke gezelschappen voor mij interessant zouden zijn. Het moment waarop ik een keuze moet maken komt snel dichterbij: over anderhalf jaar moet ik audities doen en weer een jaar later studeer ik af. Ik heb nog geen scherpe keuze tussen klassiek of modern kunnen maken, ik aarzel nog.”
Toekomstplannen
“Cora wees me op het ballet van Dresden. Ik had daar al van gehoord, maar zij zei dat het haar echt iets voor mij leek. Later stuurde ze me een linkje met beelden. In Dresden dansen ze grote klassieke balletten als het Zwanenmeer en De Notenkraker, maar ook werk van moderne choreografen zoals William Forsythe. Dat lijkt me fantastisch. Hoewel ik over een paar jaar ook wel graag weer in Nederland zou willen wonen. Hier zijn mijn familie en mijn vrienden. In Londen heb ik nauwelijks tijd om wie of wat dan ook te missen, maar juist als ik terug ben voel ik hoe fijn het is om ergens te zijn waar je alles al kent. Dan geniet ik van het Nederlandse landschap of gewoon van tv-programma’s.
“Na mijn vijfendertigste zou ik wel willen choreograferen. In Londen krijgen we daar ook les in en het lijkt me gaaf. Maar zover is het nog niet. Voorlopig wil ik dansen.”
(Tekst: Sandra Heerma van Voss)
