Het Haags HipHop Centrum (H3C) is een gastvrije plek waar iedereen met liefde voor urban culture van harte welkom is. Er is een danszaal, een opnamestudio, een dj-ruimte en ook een plek om gewoon te chillen. Het lesaanbod omvat niet alleen hiphop, maar ook rap, dj-ing en street art. Het lesgeld is laag en de mogelijkheden zijn groot; H3C steekt evenveel energie in de absolute beginner als in de talenten die op weg zijn naar een professionele carrière.
“Het is laagdrempelig, uniek in Den Haag”, zegt Tim Kromhout. “Het gaat om kunstvormen die mensen aanspreken”, vult Diogo Nogueira aan, “met name jeugd die vaak moeilijker te bereiken is.” “Maar we moeten eruit”, onthult Tim. Het pand aan de Van der Kunstraat zal op termijn worden gesloopt. Dat is behoorlijk schokkend nieuws, zeker als je bedenkt wat H3C de afgelopen jaren heeft bereikt. “Het voelt soms alsof we steeds weer opnieuw moeten aangeven hoe waardevol het is wat we doen”, zegt Tim. “Als we stappen willen maken, met name op het gebied van theater”, legt Diogo uit, “dan is het oordeel meestal dat het ‘hartstikke leuk’ is, maar voor ons gaat het verder. Wij nemen het allemaal heel serieus. Voor ons is break een brede vorm van expressie.” Het Centrum is onlangs een samenwerking aangegaan met het Koninklijk Conservatorium; Diogo heeft net een workshop gedaan voor Groep 7.
Met Jason Pereira, Toby Tanate, Bonne van Brucken Fock en Zeph van der Beek maakten Diogo en Tim deel uit van de groep die met Lea Ved (Nederlands Dans Theater) werkte aan de voorstelling Common Enemy. Het was deze productie die de aandacht van de Piket-jury trok. Het juryrapport vermeldt: “Zij vielen ons op omdat zij de moed opbrachten zich buiten hun comfort zone te begeven en een stap verder te gaan. Met Common Enemy hebben zij het idee van wat hiphop zou kunnen zijn verruimd en laten zien hoe het toeschouwers kan aanspreken, niet als een vaststaand concept maar als een levende, zich ontwikkelende praktijk.” Tim: “Na Common Enemy was er iets van ‘o, dus deze kant gaan jullie op, B-boys maar dan in het theater.’ Maar nee, we zijn nog steeds breakers.” Diogo: “Voor de moderne danser is theater vanzelfsprekend, maar wij zijn gewoon Heavy Hitters.” Breakdance is voor hen een way of life, de leden van Heavy Hitters zijn hun familie, hun community. Maar het proces dat geleid heeft tot Common Enemy heeft wel veel betekenis gehad.
Tim was degene die de eerste stap in de richting van de theaterwereld heeft gezet met zijn afstudeerproject BOOMbox, waarvoor dansers van de Heavy Hitters een kort theaterstuk maakten. De zes jongens die uiteindelijk met Lea Ved zouden samenwerken, lieten vervolgens horen dat ze graag meer met theater wilden doen. Dat was voor Ton Steenvoorden (artistiek directeur van het Haags Hiphop Centrum en oprichter van de Heavy Hitters) aanleiding om met Korzo te gaan praten over een mogelijke residentie. Diogo: “Ton heeft echt een cruciale rol gespeeld in deze ontwikkeling.” Tim: “We kregen van Korzo een lijst van choreografen met wie we konden samenwerken. We kozen Lea. We hadden bij haar het gevoel dat we onszelf konden blijven, het was heel gelijkwaardig.” Diogo: “Echt bijzonder om te zien hoe goed zij matchte met de groep.” Deze zomer zijn de Heavy Hitters met Common Enemy op de Parade in Den Haag. “Als je de volgende generatie meekrijgt”, zegt Diogo, “dan wordt het normaal om breakdance in het theater te zien.”
Breakdance is, voor het eerst in de geschiedenis van de Olympische Spelen, deze zomer in Parijs aanwezig als discipline. De Heavy Hitters zijn trots op hun B-girl India Sardjoe (genomineerd voor de Piket Kunstprijs in de categorie Dans in 2022), die tot de absolute wereldtop behoort en namens Nederlands aan dit nieuwe onderdeel zal deelnemen. Breaking als Olympische sport, wat denken Diogo en Tim daarvan? Tim: “De aandacht is heel mooi. Er komen nieuwe sponsoren, er is meer geld… Maar wat ik lastig vind… Er zijn nu ook veel hongerige, haaierige mensen die denken ‘nu ben ik aan de beurt’ en onze cultuur willen gaan bepalen. En ik vraag me af ze dat wel op de juiste manier doen. Onze cultuur is eigenlijk heel klein, heel kwetsbaar.” Diogo: “Een mogelijke positieve verandering zou kunnen zijn dat er nu waardering is in beide werelden, in de sport én in het theater. Wij kunnen dan grenzen gaan opzoeken zonder de essentie te verliezen. Bij andere sporten zijn die twee werelden er niet. Bij voetbal denk je niet aan theater.”
Diogo, Tim en ook Bonne van Brucken Fock zijn binnen H3C actief als docent. Tim: “Wij zeggen each one, teach one, dus lesgeven is een natuurlijks iets, een onderdeel van de cultuur.” Diogo: “Het is ook noodzakelijk voor de scene, want je moet de volgende generaties blijven motiveren. Ik heb het geleerd van Ton en doe nu hetzelfde voor andere kids.” Tim: “Het gaat om een mindset. Ik vind het niet zo belangrijk dat ze die vormpjes goed doen. Het is vooral waardevol om je eigen potentieel te ontdekken.” Diogo: “De vorm is de basis van waaruit je vertrekt.”
En de Piketprijs? Diogo: “We willen de prijs gebruiken om de investeren in onszelf. Er zijn plannen om een intensief ontwikkelingstraject op te zetten met reizen naar het buitenland en exchanges. De prijs kan verschil maken als we gaan praten met het Fonds Cultuurparticipatie en met de Gemeente Den Haag, want we kunnen wat bijdragen, we brengen wat mee.” Hij lacht: “En misschien nog nicer dan het geld: we worden ineens een stuk serieuzer genomen.”
Tekst: Anna Beerens
Foto: Juan Carlos Leal Rojas
