23 december 2016 | Nieuws
Op woensdagavond 14 december bereikte ons droevig nieuws: voormalig jurylid dans Gérard Lemaitre was plotseling komen te overlijden. Een week eerder spraken we hem nog thuis over zijn juryschap voor de Piket Kunstprijzen. “Ik vond het een eer dat ik werd gevraagd, want ik had nog nooit zoiets gedaan. Het is een fantastische ervaring geweest.”
De samenkomst van en uitwisseling tussen drie verschillende kunstdisciplines – schilderkunst, dans en toneel – vond Gérard het mooiste aan zijn juryschap, vertelt hij. “Dat is belangrijk. In de vergaderingen kwam veel werk van de genomineerden voorbij. Dat was interessant en ik heb daar veel van geleerd.” Ook het sociale aspect sprak hem aan. “Het is een leuke gelegenheid om mensen te ontmoeten. In mijn vak, de dans, ontmoeten we vaak de décorateur, de schilder, maar niet de acteur.” Wat hem misschien wel het meest is bijgebleven, of wat het eerste in hem op komt als we vragen naar het leukste van de juryvergadering: “Het eten! Dat was altijd geweldig!” Maar vooral ook de “sympathieke sfeer”. “En de toenadering tussen de schilderkunst, dans en toneel. Dat was een mooie beweging.”
Samen met mede-jurylid en voormalig collega bij het Nederlands Dans Theater, Cora Bos-Kroese, koos Gérard de eerste twee jaar van de Piket Kunstprijzen de genomineerden en de winnaars. Ze gingen soms samen naar jong talent kijken in het theater, maar vaak, door wisselende agenda’s, ook apart. Daarna belden ze met elkaar om te bespreken wie ze hadden gezien. “Ik ben dol op Cora, ze is intelligent. Omdat ze in theaters over de hele wereld werkt, en iedereen kent, weet Cora waar het talent zit en wanneer iemand getalenteerd is. Dan zei ze soms ook: Gérard, ik heb dáár weer iemand gezien! En dan ging ik kijken.”
Bekijk het juryfilmpje van de vakjury dans van 2014:
Maar dat maakte zijn werk er niet makkelijker op. “Onze discipline, de dans, is aan de ene kant makkelijk, maar aan de andere kant moeilijk omdat de genomineerde dansers namelijk allemaal fantastisch zijn.” Soms zag hij in een interpretatie van een variatie iets dat belangrijk was. “Bijvoorbeeld in de pasjes. Die zijn net zoals de tekst voor een acteur, waarbij het erom gaat wat de auteur doet met die tekst. Het gaat erom wat je doet met je pasjes als je loopt. En je gezicht, dat is ook belangrijk. Mijn dansleraar zei altijd tegen me: Vent a salade! Verkoop je sla! Anders krijg je geen applaus.”
Gérard zag eigenlijk overal wel winnaars. Hij zag “mooie benen, mooie voeten, ze zijn intelligent”: “Iedereen is prachtig.” Toch wist hij wel wat het verschil maakte. “De voorstelling moet niet op het toneel blijven, maar naar je toe komen. Met mensen is het precies hetzelfde. En dat heb je nodig in een voorstelling.”
De klankbordgesprekken met de winnaars, Joshua Junker in 2014 en Sarah Murphy in 2015, voerde hij met Cora samen. “Ik weet niet meer precies wat ik gezegd heb, maar ik zeg altijd: je moet nooit bang zijn. Ook niet op het toneel. En blijf positief, heb discipline en respect. Met die dingen in je portemonnee kun je verder gaan.” Maar vergeet ook geen risico’s te nemen, benadrukte hij, “op allerlei manieren”. “Anders kom je nergens. Je moet het gewoon doen. Dat geldt voor elk vak. Gewoon doorgaan en niet bang zijn voor botsingen. Dat kan gebeuren. Daar moet je over kunnen praten. Als je niet laat weten wat je denkt dan ontploft dat op een dag.”
Bekijk het juryfilmpje van de vakjury dans van 2015:
Gérard noemt het krijgen van een Piket Kunstprijs “een eer”. “Het is voor een schilder, danser of acteur heel speciaal om die prijs te krijgen. Ik vind het heel bijzonder dat je nog verder kunt studeren met het geld. Het is een heel goed idee voor de kunsten: help de jonge mensen. In het begin van je carrière heb je een push nodig om door te gaan.” Dat mensen eraan denken om geld aan de maatschappij te geven na hun overlijden, vond Gérard “heel mooi”. “Dat zouden meer mensen moeten doen. De geste is prachtig. En dat gebeurt nu elk jaar! Ik heb die prijs niet gehad, maar ik zou bedankt moeten zeggen.”
