Ellen Yiu, genomineerde Piket Kunstprijzen (Schilderkunst), verliet Hongkong toen ze twaalf jaar oud was om in het Verenigd Koninkrijk naar kostschool te gaan. Persoonlijke gebeurtenissen inspireren haar werk. “Mijn praktijk heeft iets van een tastbaar visueel dagboek en is vaak geworteld in herinneringen”, zegt Ellen. “Ik vind het mooi om universele verhalen te maken van kleine details.”
Intimiteit
Fascinatie voor het tactiele vormt de kern van Ellens praktijk. “Ik werk met veel materialen en technieken, van houtbewerking en weven tot boekbinden”, zegt Ellen. “In een wereld die zich steeds meer lijkt te distantiëren van lichamelijkheid, zeker na de pandemie, vind ik troost in het tastbare. Ik begin vaak met iets persoonlijks en dat ontwikkelt zich dan langzaam tot een werk. Veel van mijn werk is klein en gericht op detail, maar ik maak ook grootschalige installaties. Ik gebruik vaak ongewoon materiaal, zoals haar, afval, voedsel, omdat dit bestaande opvattingen over waarde, schoonheid, schaal en functionaliteit uitdaagt. In die kwetsbaarheid en aandacht voor detail vind ik mijn verbinding met anderen.” Als kind speelde Ellen vaak in het textielatelier van een vriend van haar familie in Hongkong. Daar maakte ze kennis met weven, het verven van stoffen en naaien. Het was voor haar een soort vertrekpunt. “Ik weef nog steeds heel graag. Het omvat zoveel van mijn praktijk. Het vereist veel precisie, maar kan ook enorm creatief zijn. Het kent geen beperkingen – je kunt van bijna alles een vezel maken.”
Medicijnen en kwetsbaarheid
Ellens kunst wordt ook beïnvloed door het feit dat ze al haar hele leven worstelt met een chronische ziekte. Haar weg naar genezing voerde haar langs allerlei behandelwijzen, waaronder traditionele Chinese geneeskunde, Reiki en homeopathie. “Ik heb lange tijd geprobeerd om mijn leven niet te laten beïnvloeden door mijn ziekte. Ik zei tegen mezelf dat ik sterk moest zijn”, legt ze uit. “Maar doordat ik in mijn kunst mijn ervaringen kon delen, ontdekte ik de kracht van kwetsbaarheid. Die kwetsbaarheid verbindt me niet alleen met mijn publiek, maar geeft ook een diepte aan mijn werk die ik niet had voorzien.” Ze benadert zware existentiële thema’s, zoals gezondheid, familie en identiteit, met een speelse touch. “Er zit altijd iets van humor in mijn werk”, merkt ze op. En haar belangstelling voor holistische behandelwijzen gaat verder dan de kunst. Ze is ook bevoegd in de GYROTONIC® methode, een bewegingspraktijk gebaseerd op elementen van yoga, dans en krijgskunst. ‘’Voor mij is dit niet alleen een manier om voor lichaam en geest te zorgen, het geeft me ook een gemeenschap buiten de kunstwereld.‘’
Een band met traditie
Ellen kijkt met een zekere nieuwsgierigheid naar haar eigen opvoeding en culturele identiteit. “Ik was zo jong toen ik uit Hongkong wegging dat ik mijn cultuur niet echt heb leren kennen”, zegt ze. “Ik heb vaak het gevoel dat ik nergens echt thuishoor, maar toen ik dat eenmaal had geaccepteerd, werd het een deel van wie ik ben.” Het verlangen naar een diepere band met haar wortels is een terugkerend thema in haar werk. ‘’Ik voel me altijd aangetrokken tot het verleden, tot traditionele ambachten en verhalen uit mijn kindertijd. Dankzij een creatieve herinterpretatie van die tradities, kan ik daarmee in verbinding blijven. Ik wil ook het fysieke aspect van het maken van kunst niet verliezen.”
Wat als…
En als ze de Piketprijs in haar categorie zou winnen? “Het zou een transformatie betekenen voor mijn carrière als kunstenaar”, zegt Ellen. “Ik zou heel graag een grafisch ontwerper willen inhuren om een professionele website voor me te maken en assistenten willen aannemen om me te helpen bij mijn meer arbeidsintensieve projecten. En ik zou dankzij de prijs ook kunnen investeren in benodigdheden zoals een weefgetouw, een professionele naaimachine en gereedschap voor houtbewerking. Dat zou mijn creatieve mogelijkheden vergroten. Ik zou het geld ook gebruiken om speciale workshops en cursussen te doen, zoals kantklossen, edelsmeden en glasblazen, om mijn vaardigheden te verdiepen en mijn artistieke praktijk te verrijken.”
Tekst: Anna Beerens
Foto’s: Dana LaMonda
