Piketwinnaar Julien Guettab heeft niet stilgezeten sinds hij de prijs voor schilderkunst binnen sleepte in 2017. Hij kan niet alleen meerdere exposities in binnen- en buitenland bijschrijven, zijn boekenkast puilt inmiddels uit dankzij zijn verzameldrift.
“Verzamelen is het raam van waaruit ik de wereld bekijk”, begint Julien. “Verzamelen stelt me in staat om te tijdreizen.” Dat klinkt misschien mysterieus, voor Julien is het de normaalste zaak van de wereld. Hij struint vlooienmarkten af en zoekt online naar nieuwe schatten. Via Skype toont hij trots welke nieuwe encyclopedieën hij de laatste tijd op deze manier heeft geïmporteerd uit obscure Duitse dorpjes naar zijn boekenkast in zijn Parijse kamer. “Ik heb nu een hele oude uit de 18e of 19e eeuw. Gewoon online gevonden. Ik hou ervan hoe mensen die boeken illustreerden. Het laat zien hoe ze toen dachten en leefden. Een encyclopedie is ook een soort raam waardoor je naar de wereld kunt kijken, er is altijd iets dat je niet weet.”
Julien en zijn nieuwste aanwinst – Foto: Judith Laanen
Tweestrijd, reflectie en verandering
Zijn verzameldrift inspireerde Julien tot het maken van een encyclopedie over zijn eigen wereld, het soort werk dat de Piketjury roemde en omschreef als “dromerig en nauwkeurig, haast meditatief en toch expliciet”. Die tweestrijd kenmerkt zijn stijl, die blijft veranderen, en is onderdeel van zijn dwang te experimenteren. En die leidt tot vernieuwing: waar hij eerder nog geen echte samenhang had gevonden in zijn werk, heeft hij die nu wel. “Voorheen was ik alleen maar aan het produceren, ik wist niet echt wat mijn werk betekende.”
Werk van Julien:
Foto’s: Julien Guettab
Het is een soort doolhof: mensen moeten een manier vinden om zijn werk te ontcijferen. “Ik wil dat mensen iets van zichzelf in mijn werk herkennen. Er zit nog geen duidelijk statement in en ik weet ook niet of ik dat wel wil. Ik hou ervan onduidelijk te zijn en ruimte voor zelfreflectie te hebben. Dat is heel erg belangrijk voor mij.” Ook staan zijn tekeningen nu verder van elkaar af. “Als je alles met tierelantijnen opvult, breng je de kijker in verwarring. Ze zullen zeggen ‘oh, wat een kleur!’ maar verder dan dat komen ze niet.” Hij probeert zijn toeschouwers meer na te laten denken, hij wil niet meer alles vertellen. “Ik wil dat ze een verbinding maken tussen de objecten en hun eigen verhaal eromheen verzinnen.”
Met één voet in de echte wereld, de ander in de kunst
Als hij niet op zoek is naar nieuwe werelden, werkt hij in Lafayette, de Parijse versie van de Bijenkorf. “Ik vind het belangrijk om een baan en een basis te hebben en ook met één voet in de kunstwereld te staan. Ik wil met de realiteit verbonden blijven.” De dagen dat hij niet werkt, begint hij met documentaires en biografieën over andere kunstenaars: Brueghel, Matisse, Velazquez. “Ik wil weten hoe ze leefden. Dat geeft mij richting en levenswijsheden. Neem bijvoorbeeld Rembrandt, die had een vrouw die jong stierf, net als zijn zoon. Dat zijn harde levenslessen. Zijn schilderijen leren mij die levenslessen. Ik moet me bewust zijn van wat eraan vooraf ging. Dit soort dingen moet ik van de oude meesters weten. Je ontdekt jezelf zo haast via hen.”
Daarna gaat hij naar de tekentafel, of op pad en kunst kijken. Zo zag hij recent een tentoonstelling over kunst van buitenstaanders in het Maison de Victor Hugo museum. “Veel van de kunst was gemaakt door mensen met mentale problemen. Het was fascinerend, maar ook schokkend. Alleen psychisch verwarde mensen kunnen deze lijnen zo tekenen. Normale mensen bereiken dit niveau van gevoeligheid niet. Het was de weergave van hun obsessies en wat er in hun hoofd omging. Dat maakte het zo verontrustend, je zag wat ze dachten.”
Kunst uit de outsider-tentoonstelling / Foto’s: Julien Guettab
Voor Julien was het ontvangen van de Piket Kunstprijs een eer, zegt hij: “De kunstwereld erkent alles dat ik heb gedaan voor mijn kunst.” Behalve verzamelen, werken en experimenteren timmert Julien zowel in Nederland als elders aan de expositieweg: zo toonde hij werk in de kunstgalerij van poppodium De Melkweg in Amsterdam en werkte hij met Debbie Young (Piketwinnaar schilderkunst, 2016) voor een groepsexpositie in het Schotse Glasgow. “Het was heel leuk om met haar te werken en om in verbinding te staan met andere kunstenaars. Dat was ook een beetje het leven zoals ik het verwachtte: zonder grenzen in connectie staan met de wereld. Ik ben erg blij dat het gelukt is om op verschillende plekken te werken.”
