03 februari 2017 | Nieuws
Voormalig vakjurylid toneel, Monique van der Werff, beoordeelde twee jaar lang jonge, veelbelovende kunstenaars voor de Piket Kunstprijzen. We blikken terug op twee jaar juryschap: “Ik vind het belangrijk dat ik niet alleen maar rationeel en met een vakkundig oog kijk, maar elke keer mezelf weer openstel om onbevangen te kijken.”
In een jury zitten was Monique überhaupt niet vreemd: zo beoordeelde ze al in 2007 samen met Gordon en Yes-R de zangkwaliteiten op het AVRO Junior Song Festival, luisterde ze naar voorleestalenten tijdens de Nationale Voorleeswedstrijd en jureerde ze ook voor de talentenjacht Act4You&4Warchild en ArtQuake (lokale versie van de Kunstbende). Ze vond het een eer gevraagd te worden te jureren voor de Piket Kunstprijzen. Ook over de Stichting mr F.H. Piket is ze lovend: “Ik vond het heel gaaf dat de stichting die visie van jonge, ondernemende juryleden had, dus mensen die dicht bij de doelgroep zitten.”
Voor de Piket Kunstprijzen keek ze als eerste “heel primair”, vertelt ze. “In toneel belichamen mensen hun werk, ik laat me het liefst eerst raken. Daarna kijk ik naar waaróm ik geraakt word. En daarna kijk ik pas met mijn professionele oog.” Wat ze het meest plezierige vond aan haar juryschap was het zien van zoveel nieuwe voorstellingen en mensen die ze normaal misschien niet was gaan bekijken. “Je doet dat omdat je aan het speuren bent naar nieuw talent en zo ook meteen nieuwe groepen en instellingen leert kennen.”
De klankbordgesprekken met de winnaars achteraf waren aangenaam. “Je maakt dan mee dat het iemand echt een boost kan geven in zijn of haar carrière en vertrouwen, en dat iemand zich echt gesteund kan voelen door een prijs.” Maar de gesprekken waren ook dankbaar: “Dan zie je wat zo’n prijs kan betekenen. Dat je ze niet alleen hebt beoordeeld, maar ze ook echt gestimuleerd hebt.”
Daarin vond ze een specifiek doel voor de klankbordgesprekken. Zo stemde ze met mede-jurylid David Geysen af waar iemands kwaliteiten lagen en hoe de winnaar zou kunnen groeien en zich diepgaand kan blijven ontwikkelen. “We hebben ons als coach opgesteld. We waren vooral ook benieuwd om niet alleen onze expertise op de winnaars los te laten, maar hen zelf te laten praten en te horen waar hun uitdagingen lagen. Want het zijn talenten en die hebben heus wel eigen visie op wat ze willen en nodig hebben. Door hen te laten praten komen ze op nieuwe ideeën en op een gegeven moment wordt het sparren. Dat kan gaan over iemand die waanzinnig creatief is, maar die het lastig vindt om marketing of interviews te doen. Daar hebben we dan verder over doorgepraat hoe je dat aan kunt pakken. Je kunt wel advies geven, maar het is minstens zo interessant om iemand te helpen zijn eigen antwoorden te vinden.”
Ondanks haar eerdere jury-ervaring vond Monique het soms lastig om te oordelen over mede-kunstenaars met wie ze niet altijd veel van leeftijd verschilde. “Ik ben nu 34, dus toen ik twee jaar geleden begon bij Piket was ik nog jonger. Wie ben ik nou om te beoordelen wie deze prijs moest krijgen? Andere mensen zeiden dan tegen me: kijk nou wat je al gedaan hebt! Je hebt je eigen voorstellingen gemaakt, een stichting opgericht, etcetera.” Wat er moest gebeuren als een genomineerde niet won en daarmee worstelde vond ze soms moeilijk. “Ik weet zelf ook van audities en wedstrijden hoe dat voelt als je ‘verloren’ hebt. Maar zo zagen wij als jury het niet. We zagen juist drie gave kandidaten waarvan we moesten kiezen er één te stimuleren met de prijs. Dan kun je denken dat je gefaald hebt als genomineerde, maar dat is niet zo.”
Als Monique één advies aan toekomstige Piket-juryleden zou kunnen geven, is het wel om niet alleen naar de kwaliteit te kijken, maar juist ook iemands potentie zwaar te laten wegen. “Omdat het zo duidelijk een stimuleringsprijs is voor kunstenaars onder de 30 jaar, is het belangrijk dat je je laat verassen en dat je zo onbevangen mogelijk kunt kijken. Deze talenten hebben echt al wat bereikt, maar waar willen ze zich naartoe ontwikkelen en hoe gaan ze die volgende stap zetten? Dan vergroot je de kans om iemand te laten winnen die, met wat hulp zoals deze prijs, wel heel bijzonder kan worden.” Bovendien zou ze het een goed idee vinden om ook klankbordgesprekken te voeren met de genomineerden die niet winnen. “Dat zijn namelijk ook talenten die het verdienen zich verder te ontwikkelen. En geen afvallers.”
